समयले कहाँ पर्खिन्थ्यो र? तिहार बितेको केही हप्ता पछि नै रमाईलो मङ्सिर र बनभोजको मौसमले छोडेर गयो ।तुवालोले बक्लो खास्टो ओढेर पल्टीरहेको पौष र माघलाई पार गरे । र शिशिरको सिरेटोमा बग्दै पश्चिम हानिए ।पोखराको मोहिनी जादुमा अल्झिएपछि मैले धेरै कुरा बि र्सिएछु ।पुन्: अर्को तिहार आइपुग्नै लाग्द पो थाहा भयो नानुलक्ष्मी सँग पत्रचार नभ एको पनि कारीब नौ महिना भैसकेछ ।२०५६ को दसैंमा गाउ फर्केर नानुको पुरानो पत्रहरुलाइ पढे ।पत्रहरुमा एउटी चेलीले लेख्नु पर्ने सबै लेखिएको थियो ।धेरै उदाहरण दिएर पत्रमित्रताको मह त व लाई बुझाएकी थिई नानुले । पत्रमित्रताको माध्यम बाट माइती चेली बनेर एक आपसलाई गरेको सहयोगको कथाहरु पनि थियो उनको पत्रमा ।र त्यही कथाहरुको पात्र ब न्ने सङ्कल्प गरेकी थिईन उनीले ।परन्तु बर्तमा नमा हामी बेखबर थियौ ।एक मनले उनलाई पुन्: पत्र पठाउन खोजे तर अर्को मनले तिहार पछिको भाका सार्यो ।२०५५ को जस्तै त्यो तिहार पनि निरास् नै थियो ।गाउले मायासँगको चक्करले मन तिहारतिर फिटिक्कै तानिएन ।देउसी भैलोमा हद भन्दा बढी झ्यामिने मान्छे म, त्यसबर्ष साथीहरुले कर गर्दा पनि डेग चलाईन ।फिल्मा शैलीको विवाहले भाइटिकाको दिन उदयपुरको बसा हा पुर्यायो ।ठुलि फुपु सँग पहिलो पटक त्यो पनि सहयात्राीको साथमा फुल्टिका लगाउदा मन हर्सले हरक्कै भएको थियो ।त्यसबेला मैले नानुलाइ वीरसिए नै ।बसा हाबाट सिधै हामी पोखरा पुग्यौ ।फेवातालको कन्चन पानीमा माछापुछ्रे सँगै डुबुल्की खेलिरहेको आफ्नै प्र ति बिम्ब बर्ष बितेको पत्तै भएन ।कसो कसो २०५७ को दसैं र तिहारले तान्यो गाउतिर ।जब गाउ आइपुगे र नानुको पुरानो पत्रहरुमा एकपटक नजर घुमाए, तब बिस्मृत स्मृतिले मानसपट कोपर्न थाल्यो । त्यो बेला मैले नानुले पठा एको सप्तरङ्गी टिका र सयपत्रीलाइ धेरै सम्झिए ।परन्तु दुई वटा शरदले आँखाइ अ घि बिदा लिईसकेको बेला पुन्:पत्रचार गर्ने सा हा स गर्न सकिन ।
नानुलक्ष्मी सँग पत्रचार बन्द भएको दस् बर्ष बितिसकेछ ।यो दस् बर्षमा जिन्दगीले धेरै घामपानीहरु झेलिसक्यो,जोडीएका धेरै साईनोहरु टुटेर गैसके, आफ्नै भन्नेहरु पनि पराइको लाममा उभिन पुगिसके ।दस् बर्ष भित्र घटेका धेरै घट्नाहरु स्मृतिपटमा खोजे पनि भेटिदैन । अपितु मैले भावना ,समिक्षा र निच्छालाई झै नानुलक्ष्मीलाई भुल्न सकेको छुइन । उनका सुन्दर अक्षरहरु, पत्रमित्रताको महतव दर्शाउदै कथिएका कथाहरु र त्यो पत्र भित्र सानो कागजमा जतनले पोकिएको टिका र सयपत्रीको पत्रहरु मेरो स्मृतिमा ताजै छ ।जब जब तिहार नजिकै आईपुग्छ, त्यो बेला म नानुलक्ष्मीलाई धेरै सम्झिरहेको हुन्छु ।
रात अध्यारो छ मन जस्तै
न मारुनी आगनीमा
न देउसे भैलेनी
दिन उदास छ मन जस्तै
साच्चै आज त भाईटीका
-ईन्द्रेणी पोखरी-८,खोटाङ
तन्देरी युग
-मुना निश्चल
कयौ परिहरूले
त्यो निरंकुस अदिप्त हिरासत भित्र
त्रासमग्न दीप बाल्दै
लुकीछिपी गासेका बरमाला
मौसमानुकुल पुस्पहरुको
केबल तिम्रो बग्दो उमेरको
उदाउदो यौबन देखेर
तर बिडम्बना
परिबर्तित युग सेपीहरू
दबी रहे नयाँ रूप
आदिम युगको घुम्टो ओढाई
ढुन्गे युगका परिहरु
जलाई रहे खोजी-खोजी
समयशील बारमाला
तिनै कुसस्कार र कुरीतिको
जंजीर भित्र
खुन र पसिनाको पुष्पा गुच्छा
बिना स्वयंबर सेलिरहे
प्रतिगामी सडयंत्री पन्जामा
ज्युदै मरीरहे
अग्रगामी ठेला गाढाहरु
योग्य प्रमाणपत्रको
अयोग्य प्रतिलिपिसंगै दुखेर
तर युग तिमी त ज्युदै रहेछौ नि हैन ?
बग्दो गतिको तन्देरी
अब मन बिश्वस्त ...निश्चय नै
नब युग
दमनकारी बक्ष
बिच्छेदक अटम
नयाँ प्रजातीय अंकुरण
हिमपतिया क्रुर ज्यादातिहरू छिचोल्दै
धमाधम तुसाउदैछन
गल्ली गल्ली
नयाँ स्मरणसूचक
बरमाला लिई
तिम्रो स्फटिक तुल्य यौबन चूमना
तछाड़ -मछाड यज्ञघरमा परिहरु
ऐ तन्देरी युग !
यो पल तिम्रो स्वयंबर निश्चित ...
अनि बैज्ञानिक बिधिको बेहुलो
तन्देरी युग !!!
