Saturday, October 25, 2008

कबिता







परदेश


-रबिन्द्र राई "अधुरो"
यहाँका हरेक छापाहरुमा
मुख्य समाचार बनिरहेछ -मृत्यु
कोही संघर्स गरिरहेछन मृत्‍यु सँग
कोही त्रासादीपूर्ण जीबन जिईरहेछन मृत्‍यु सँग
यी संघर्स र त्रासादी बीच खुम्चिएको
जीन्दगी रहेछ पर्देश
जब रात छिप्पिदै जान्छ
मेरा चोईटीएका सपनाहरु
सिरानीले थिचेर राख्छु
बिछया
उनामा पल्न्छु
परेलीहरु बन्द हुँदैनन

कोल्टे
फेर्छु ,
मनमा
छटपटी
मर्करीको स्विच अन गर्छु
वरिपरि साथीहरु निदाइरहेछन
म साथीहरुको
बिचमै छु
तर अचक्ली डर लागिरहेछ

मुटु जोड जोड
ले उफ्रन्छ
मनमा एक अज्ञात आकृति
मडारिरहेछ मेरै वरिपरि
छम-छम नाची रहेछ
म अनुमान गर्छु
मृत्‍यु
त्यही हो
जस्लाई बोकेर हिडिरहेछु
स्वीकारी रहेछु
लाग्छ मेरो लागि

भोलि
बिहान् हुन्छ हुँदैन
फेरि
सूर्ये उदाउछ उदाउदैन
हरेक रात यही प्रश्नले
थिची रहेछ ,
मिची रहेछ

-
बुइपा -, खोटांग

No comments: