कबिता

क्रान्तिकारी आइमाई

-निराजन बतास

ढोकालाई लात्ताले हानेर
भित्र पसी ऊ
र, उतारिइन थालिई बोक्राबाट ।

गम्छा फाली
जगल्टा फारी
र, ङ्यार्र... हेरी

हेर्दा नहेर्दै -
बोलोज फुकाली
र चेस्टर समेत च्याती
सोच्दा नसोच्दै -
उस्ले धक्का दिई
र अग्लो स्थिरता गर्ल्याम्म्म भयो
सगरमाथा उधोमुण्टो परेजस्तो ।

थिचेर माथि चढी ऊ
दुधमुखेले चुस्न नपाएको
लाम्टाहरु रगडिइ बिमुख मुख भरि
बोल्दा नबोल्दै-
चुडाई पेटिकोटको इँजार
मान्दा नमान्दै -
पोईले ठेगाउन नपाएको
फिला फारेर मर्दन गरी आफूलाई
बिपरित छाती घोच्ने गरी
बगैचाको काडा सप्रिएको जस्तो ।

भन्दा नभन्दै-
भनी उसले-
'एक्काईसौ शताब्दीको क्रान्तिकारी आइमाई हुँ।'
र उठ्दा नउठ्दै -
अर्को चोटी ढोका लात हानी
उसले बोलोज र पेटिकोट छोडेर
टिका भुईमा पोखाएर
रोक्दा नरोक्दै -
सोहोरिएर गई
बाहेक भित्र बाकी नरहे जस्तो ।

धक्का दिई फेरि
पुतलीसडक चोकमा चाकले
उतार्नै नपर्ने आङले
सिर्लिप्पै बेरी
र टोकी गालाभरि
भाक्दा नभाक्दै -
खतै खत हुन्जेल्
मैदानमै पहिरो गए जस्तो ।

'समयको माग हो'
रमिते अज्ञानतामा गालिए ।

हुदा नहुदै -
रिङरोडबाट आफ्ना बयको जुलुशमा
तालपोखरी गाउँ फर्किएर
भाषण गरी उसले-
'दिदीबहिनी अशिक्षित छन्'
र, रत्नपार्क तिर फर्किएर जोडले कराई -
'कुसंस्कारको जरा फ्याल्नै पर्छ '
क्रान्तीको हुँकार जस्तो ।

-भोजपुर
हाल: त्रिभुवन बिश्वबिद्यालय, कीर्तिपुर