कबिता

बेअर्थी जीबन

-केदार श्रेष्ठ 'गगन'
आज
सरम लागिरहेको छ
मुख देखाउनै नसक्ने भएको छु

अपुरो छ
अधुरो छ
अपाङ्ग भएको छ जीबन
विकलाङ्ग बनाइदिएको छ समयले
हरे!
यो कस्तो समय आयो
सोचेको पनि थिइन
नदी उल्टो बग्छ भनेर
समुद्रमा आगो लाग्छ भनेर

छातिमा सुनामी आएको छ
चिहिलविहिल भएको छ इन्द्रियहरु
भाव शून्य भएको छ चेतना
किन जाग्दैन
युबा जोश जागर
कति अर्कैको पछि लागेर
उधारो आश्वासनमा
झुठो कुरामा साक्षी बसी
पक्ष-विपक्ष
अन्तर्राष्ट्रिय सम्मेलन केन्द्रभित्र जस्तो
टेवुल ठोकिरहन्छ सधैँ जिन्दगी

धागो चुडिएको चङ्गा मन
तारे भीरमा अड्किएर बसेको छ जीवन
कतिखेर बुङ्ग धुलो उडाएर
खस्ने हो भुईँमा
भरोसा छैन जिन्दगीको

पहिले
समुद्रको छालजस्तै
मडारिदै-मडारिदै आउँथ्यो मनमा
ईच्छा
रहर
भावना
र कल्पनाहरु
तर
आज निर्जिव भएको छ मष्तिष्क
अधकल्चिटिएर
जिविल्किएको छ मनमा उब्जिएका
ईच्छा
रहर
भावना
र कल्पनाहरु

अझ भनौँ-
तुहिएको छ
आशा र भरोसाहरु
वेअर्थी भएको छ जीवन
त्यसैले
आज मलाई सरम लागिरहेको छ
ग्लानी र पश्चातापले
सूर्यझैँ रातो भइरहेको छु ।


-भीमस्थान -५, सिन्धुली
हाल: यु ए ई