संस्मरण

भेट

-राज रोबर्ट अजनबी सुब्बा
"नमस्ते- तपाईको आइडि डब्लुडब्लुडब्लु साहित्यसागर डट ब्लोगस्पोट डट कमबाट पाएको हु।मैले तपाईको आडि अनुमति बिना एड गरे माफ गर्नु होला।"नया आइडिबाट अपरिचित ब्यक्ति।
"अनुमति किन र? बरु तपाईको परिचय दिनुस् न ।"मैले भने।
"म रेखा लिम्बु । तपाईलाई दाइ नै भन्छु किन भने मेरो घर पनि ताप्लेजुङ नै हो ।"उनले भनी।
"ताप्लेजुङ कहा हो?" मेरो प्रश्न।
"टुक्रे बजार ।"उनले भनी ।
"अनि अहिले कहा बाट हो नि?" मैले भने।
"इजरायलबाट ।"उनले भनी।
"तपाईको मुल घर कतै तापेठोक त होईन?" मैले भने।
"हो.. तर तपाईलाई कसरी थाहा भयो?" उनको प्रश्न।
"मैले तपाईलाई चिनि सके ।" मैले भने ।
"हो र? तपाई को हो?" उनले भनी।
"म राज कुमार थेबे तपाईको दाइ ।तपाई मेरो मामाकी छोरी मेरी बहिनी हुनुहुन्छ ।" मैले भने ।

राज रोबर्ट अजनबी नाम रहेको र सानो छदा मात्र देख भेट भएको अनि भर्खरै खिचेको फोटो साहित्य सागरमा रहेको कारण बहिनी ले मलाई चिन्न नसक्नु स्वभाबिक नै थियो। उनै रेखा बहिनी मार्फत अर्की बहिनी लक्ष्मी सुब्बा (हेल्लोक) सङ्ग पनि अनलाईन मार्फत भेट भयो। जे होस् साहित्य सागर ले इजरायलमा रहेकी बहिनी हरु लक्ष्मी सुब्बा र रेखा सुब्बा सङ्ग भेट गराएर सदा ऋणी बनाएको छ।

रङ्गबादी साहित्यमा जीबन र जगतको ब्याख्या आश्चर्य अचानक र सम्भाबितमा गएर टुङिन्छ, जस्तै होला होला जस्तो, होला नहोला जस्तो, नहोला नहोला जस्तो, नहोला होला जस्तो। रङ्ग बादी साहित्यकार स्व। स्वप्निल स्मृती र बियोगी काइला हरुको रङ्गिक ब्याख्यामा जीबन लाई एउटा कोट जस्तै देख्छ र हेङ्गरमा सुकाउछ, ससुराली लान आटेको पेरुङ्गो भित्र कैद गरिदिन्छ, मतलब जीबन् र जगत लाई जसरी पनि परिबर्तित रुपले रङ्ग भर्न सकिन्छ भन्ने हो।

रङ्गबादी साहित्य जस्तै आश्चर्यजनक रुपमा साहित्य सागर मार्फत भेट भएका लक्ष्मी हेल्लोक र रेखा हेल्लोक मेरी मामाको सु-पुत्री हरु हुन। उनीहरु सङ्ग छुटेको ९ साल पछि अचानक अनलाइनमा मार्फत भएको भेट सदा अबिस्मरणीय रहनेछ।आफन्तहरु सङ्गको भेटले निश्चय नै अधिक खुसी दिन्छ, चाहे त्यो भेट अनौपचारिक नै किन नहोस्, तर भेट कहिले काही धर्मसङकट भित्र पनि फस्दो रहेछ। प्रबासी नेपाली साहित्यिक मन्च (पछि अन्तराष्टृय नेपाली साहित्य समाज,आईएनएलएस) प्रथम महाधिबेसन ताका भुल्नै नसकिने एउटा घटना घट्यो।मेरो नातेदार दाइ मलाई भेट्न भनी जोहोर भन्ने ठाउबाट क्वालालुम्पुर आउनु भयो। उहालाई भेट्ने मेरो पनि ठूलो सपना र योजना थियो। उहालाई देख्न मात्र भए पनि मेरा नयनहरु सधै आतुर रहन्थे तर म फसे जिम्मेवारी र कर्तब्य भित्र ।

कुरा के पर्यो भने महाधिबेसनको सभापतित्व मैले गरेको थिए। प्रमुख अथितिमा नेपाल सर्कार नेपाली दुताबास का राज्दुत श्री हरि कुमार श्रेष्ठ ज्यू हुनु हुन्थ्यो ।सभापतीको कुर्सीमा मात्र के बसेको थिए।दाइको फोन आयो- "नेपाल हाउसमा आएको छु ,तुरुन्तै भेट्न आऊ।" अधिबेसन सामाजिक सेवा केन्द्रको हलमा चलिरहेको थियो।त्यहाबाट नेपाल हाउस टाढा त थिएन तर एउटा महाधिबेसनको सभापती कार्यक्रम स्थल छोडेर हिड्न मिल्छ मिल्दैन म आफै अनबिज्ञ थिए। दाइहरुलाई कार्यक्रम स्थल मै आउनलाई अनुरोध गरे तर दाइहरु हतारमा रहेको करण मलाई नै नेपाल हाउसमा आउन भन्नु भयो। मैले कार्यक्रम सन्चालक तथा सस्थाका सचिब एबम एफएम पत्रकार ईन्द्र नारथुङ्गे समक्ष परामर्श लिए। ईन्द्र जीले "तपाई सभापती हुनुहुन्छ ।तपाई बिना त कार्यक्रम नै अगाडि बढाउन मिल्दैन। त्यसैले तपाई यहाबाट कतै पनि जान मिल्दैन।" भनेर सल्लाहा दिनु भयो। उता दाइहरुले जोहोरको टिकट कन्फर्म गरेर मलाई पर्खिरहनु भएको थियो भने यता म फसेको थिए कर्तब्यमा। मलाई लाग्यो-म उठेर गए भने त राजदुत ज्यूले मलाई र सस्थालाई के ठान्नु होला। त्यसैले मैले दाइ हरुलाई भेट्नु भन्दा मेरो जिम्मेवरी र सस्थाको गरिमालाई उच्च सम्झे।आजकाल यही एउटा सवालले बारंबार घोच्ने गर्छ- " कतै मैले गलत पो गरे कि?"

फेरि अर्को त्यस्तै घटना के भने श्रम साप्ताहिकका प्रधान सम्पादक तथा प्रकाशक रमेश तुफान र सोही साप्ताहिकका कार्यकारी सम्पादक कोपिला गौतम ज्यूहरु दुबै जनाले मलाई फोन गरेर राती बस्ने गरि आउन उहाहरुको घरमा मलाई बोलाउनु भयो। मैले जसरी पनि आउने बचन दिए तर केही छिन पछि गाउले साथीले फोन गरेर भेट्न बोलाउनु भयो। मेरो गाउले साथी..., जो सङ्ग पहिलो पटक भेट हुदै थियो मलेसियामा। उता रमेश तुफान र कोपिला गौतम आदरणीय हुनु हुन्थ्यो।यहा पनि म धर्मसङकट मै फसे। अन्त त म सुङगाईबुलो दमनसरा नै पुगे गाउले साथीकोमा।भेट नै यस्तै हुदो हो, कहिले अचानक कहिले आश्चर्यजनक कहिले सुखद त कहिले सङकटका साथ।मामाका छोरी ६ जना मध्ये ३ जना मेरी दिदी र ३ जना चाहि मेरी बहिनीहरु। सानो छदा म जहिले मावली गैरहन्थे र भेट भै रहन्थ्यो। अलि उमेर चढेर मलाया उडे पछि उनीहरु सङ्ग भेट नभएको करीब ९ बर्ष भैसकेको थियो। बहिनीहरु सङ्ग छुट्दा म १८ बर्षको थिए। बहिनीहरु त्यस्तै १५/१६ जतिका, आज ९ बर्ष पछि वेबकाममा देख्दा रुप रङ्ग सबै परिबर्तन चिन्नै नसकिने ! प्रत्यक्ष भेट नभए पनि मामाको छोरीहरु मध्ये दिदी जितमाया र बहिनी हरु लक्ष्मी र रेखा इजरायलमा कर्यरत छन् भन्ने मलाई प्रष्ट थाहा थियो। जितमाया सङ्ग त बेला बेला मा फोन गरी कुरा पनि गरि रहन्थे।फेरि जितमाया दिज्यू सङ्ग त मेरो दोहोरो साईनो पनि छ- एका तिर मामाको छोरी (दिदी), अर्को तिर दाइको धर्म पत्नी (भाउज्यू ) ।तर दाइ भन्नाले मेरो साख्खै दाइ नभै मेरो माइला बुबाको छोरा हो।अर्थात म साईलाको छोरा भने जितमाया दिज्यूको श्रीमान चाहि माईलाको छोरा।

सानो छदा लक्ष्मी बहिनी बोल्ड (साहासी) स्वभाबकी थिई भने त्यसको ठिक उल्टो रेखा बहिनी एकदम लजालु स्वभाब की, कान्छी बहिनी त सानै थिई। मावली जादा रेखा बहिनी म सङ्ग बोल्न लजाउथी। कमै मात्र बोल्थी । लक्ष्मी बहिनी भने म सङ्ग खुलेर कुरा गर्थि। म त सानै देखि नै चन्चले स्वभाबको हुनाले कसै सङ्ग बोल्न धक लाग्दैनथ्यो। सानो छदा माईजूलाई त पालम (धान नाच नाच्दा गाइने गीत) नै गाएर सुनाएछु।माईजूले त्यो पालमका हरफहरु कण्ठै पार्नु भएछ। अझै सम्म माईजूले मलाई जिस्क्याई रहनु हुन्छ त्यो पालम सुनाउनु हुदै।
त्यो पालम यस्तो थियो-
नरसिङ्गाको फुदो- राती उदो,
सहनाईको टे टे- बल्ल भेटे,
कुखुराको भुत्ला- मन डुल्ला ।

बस् अहिले लाई यत्ति नै।

-मामाखे ,ताप्लेजुंग