कबिता

प्रितिका कुरा मनमा नखेलाउनु ल

-केदार श्रेष्ठ
यादहरु यसरी मडारिदै छन्
आकाशको वादलजस्तै
प्रत्येक पलको हावाले
एक ध्रुवबाट अर्को ध्रुव पुर्याएर
सून्यबाट खसालिएकौ ढुङ्गाजस्तो
भएको छ मन
म निस्सासिदै छु हावाको वेगले
एउटा नावालक आमाको खोजीमा
रुँदै निस्सासिए जस्तै,
आकाशको चन्द्रजस्तै मेरी मायालु
आकाशको फलजस्तै छिन् उनी
त्यती टाढा
प्रीतिका कुरा गरेर के माया लाउनु
के प्रीति गास्नु
मुतको न्यानोजस्तो
यो धेरै टाढाको माया,
जाडोयाममा तताएर राखेको पानी
परदेश हिँडेको परदेशीले हल्लाएको हातजस्तो
क्षितिज पर–पर
विस्तारै–विस्तारै हराउदै जानेछ मेरो याद,
मेरो सम्झना तिम्रो मन मस्तिष्कबाट,
कस्तो थियो त्यो संयोग, कस्तो छ मेरो भाग्य
जीवनको एक मोडमा तिमीलाई भैट्टाएँ
जीवनको अर्को मौडमा तिमीलाई गुमाउदैछु ,
रातको सपनामा देखेको राजकुमारजस्तै
ब्यूँझेपछि विहानको याद सम्भि्कदिनू ल
म विस्तारै विलिन हुनेछु–यो टाढाको मरुभूमिमा
तिम्रो मन मष्तिष्कबाट
तिमी हौ मखमली फूल, सूनाखरी पहरामा फुलेकी
झरना भै छङ्छङाउदै आयौ मेरो मनमा
जादैछौ मेरो मुटुको बाटो भएर फेरि
वगेर आफ्नो यात्रा गंगामा,
आज त्यो कोमल हात समाति चुम्दै मेरो मायालाई
सेलाउदैछु त्यही सङ्ग्लो पानीमा
अव तिमी लाग्ने छौ आफ्नो वाटो म आफ्नै वाटो
हामीलाई साध लगायौ पापी समयले
म मरेर पनि पुग्न नसक्ने भूगोलमा छौ तिमी
हामी वाचा गर्छौ भैट्ने
के यो सम्भव छ?
के यस्ता प्रीतिका कुरा गर्न ठिक हौ?
आँखा रुँवाउने काम,
वा मुटु फाट्ने काम?,
ई–मैल,ईन्टरनैट र फोनको घोडा चढेर सधैँ हामी
एकअर्कामा विलिन हुन सक्दैनौ
हो कुनै क्षण,कुनै समय
दुई शरीर एउटै थियो,
दुई मुटु एउटै भयो
र दुई आँखा एक तिमी एक म भएका थियौ
जानी नजानी हामीले एकअर्कालाई माया गरैका थियौ
अव गर्ने छैनौ माया त्यसरी
हामीलाई वाध्यतालै घेरेको छ
परिवन्धले बाधेको छ
त्यसैले हाम्रो सम्बन्ध यसरी टुक्रिएको छ–
जसरी सीसा टुक्रिन्छ
टुक्रा–टुक्रा भएर तिम्रो मेरो माया प्रत्येक पलपलमा
अव नरोई बस है प्रीतिका कुरा खेलाएर मनमा
हाम्रो भेट कहिल्यै हुने छैन।