कबिता

म तिम्रो सपूत

-कबिता गौतम
म जन्मँदा बाबा, पहिलो मुस्कान
तिम्रो मुहारमा थियो रे !
छोरा छोरा भन्ने समाजमा,
तिमीलाई छोरीको चाहा थियो रे !
पारस्परिक यो मण्डलीमा
रोज्यौ छोरीलाई नै सुत
तिम्रो सपना मसँगै जन्मिए
तर रिक्त, म तिम्रो सपूत !
तर रिक्त, म तिम्रो सपूत !

“तँ छोरी होस् मात्र छोरी”
एउटा छोरी भएर पनि भन्छिन् आमा
“पढ्न सक्दिन छोरीले” भन्छन्
भाइलाई डाक्टर बनाउने रे मामा
भन्नेले भन्दै गरे तर साथ दियौ
तिमीले बेची पसिना
आज अन्जानमा के बिराएछु ?
बन्न सकिन, म तिम्रो सपूत !
बन्न सकिन, म तिम्रो सपूत !

एकक्षण त्यो मेरो वालापनको
हन्हनी जरो आएको रात
मैनमवत्ति बाली, निदारमा
पानिपट्टी लगाउने त्यो तिम्रो हात
प्रश्वास बनी अँगाल्यौ मलाई
दुखेथ्यो जब चर्केर आँत
आँसु पिई बाँचिरहेछु
लाचार आज, म तिम्रो सपूत !
लाचार आज, म तिम्रो सपूत !

न हेर्न सक्छु तिम्रो ती
कलेटि परेका ओठ
न सहन सक्छु तिम्रो त्यो
पाउमा लागेका चोट
विवश भएछु बाबा, म !
सजिव भएर पनि सदा मृत
तिम्रो अस्तित्वको प्रतिबिम्ब,
भएछु नासी, म तिम्रो सपूत !
भएछु नासी, म तिम्रो सपूत !

-काठमान्डु -७ गौरीनगर ,चाबहिल