Wednesday, December 3, 2008

कबिता

जाडो

-श्रवण मुकारुंग
ल्याम्पपोटस्मुनि आगो तापिरहेछन्-नानीहरू
युगौं देखि छ-जाडो
उहिल्यै त दाउरा बाल्थे रे ताप्न
बाल्थे रे-पानी र हावा
हामीले बाल्यौं टायर भत्केका मिनी बसका
बाल्यौं खबरकागज र राजनेताका पम्प्लेट
आज नानीहरू बालिरहेछन्- धर्मग्रन्थका अन्तिम पृष्ठ
फिल्म फेयर र आधुनिक कविता
के बाल्लान् भोलिका नानीहरू?
के बाल्लान् हँ ......?
युगौं देखि छ- जाडो
ल्याम्पपोस्टमुनि आगो तापिरहेछन्- नानीहरू।
पुरानो मानिस
यस धरतीको सबभन्दा पुरानो मानिसलाई मार्न
सबभन्दा नयाँ कुरा चाहिन्छ
तिमीसित अब
के छ त्यस्तो कुरा......?

सुधारिएको प्रजातन्त्र ?
गणतन्त्र ?

अत्याधुनिक बन्दुक
टयाङ्क, मिसाइल, रकेटलन्चर
वा-
जैविक हतियार

अथवा-
अन्तर्राष्ट्रिय गीत......?
घर जलाइदियौ
घर संगै-

उसका बालबच्चाहरू जले
श्रीमती, दाजुभाइ र इष्टमित्रहरू जले
उसले लगाएको भाङ्ग्रा, भोटो र गादो जल्यो

बक्खु, धोती र हाकुपटासी जल्यो
थाहा छ
ऊ किन जलेन ?
उसलाई आतङ्ककारी भन्यौ

सरकारी गुप्तचर भन्यौ
त्रि्रो चरम यातनाले
उसका विनयी हातहरू छिनालिए

निर्दोष आँख र जिब्रो थुतिए
घाँटी र खुट्टाहरू गिँडिए
उसको पृथिवीजस्तो मुटुलाई
सङ्गिनले उनेर
विजयको हुङ्कार गर्‍यौ
तर थाहा छ
ऊ किन मरे ?
यस धरतीको सबभन्दा पुरानो मानिसलाई मार्न
सबभन्दा नयाँ कुरा चाहिन्छ
तिमीसित अब
के छ त्यस्तो कुरा......?
भाषा ?

धर्म ?
जाति
संस्कृति, सम्प्रदाय, राष्ट्रियता
वा-
मानवअधिकार
अथवा-
सुप्रिम अमेरिका ?
तिमीसित अब
के छ बाँकी त्यस्तो कुरा......?
जसले-
यस धरतीको सबभन्दा पुरानो मानिसलाई मार्न सक्छ ?
के तिमी -
खेतमा धानको गन्धलाई मार्न सक्छौ ?
के तिमी -
पहाडमा बतासको गन्धलाई मार्न सक्छौ ?
के तिमी -
समुıमा पानीको गन्धलाई मार्न सक्छौ ?
तिमीसित अब
के छ त्यस्तो कुरा....
भन ! के छ ?
जसले -

यस धरतीको पसिनाको गहु“गोरो गन्धलाई मार्न सक्छ ?

No comments: